Het was avond en de duisternis van de nacht begon langzaam over alles te vallen. Een reiziger in Khurasan (een provincie in Iran), zonder goederen en alleen een staf in zijn hand, in dikke, versleten en grove kleding, was op reis. Hij bereikte een kolonie en besloot de nacht door te brengen op zo'n plek waar hij enkele mensen zag die er ogenschijnlijk religieus, welvarend en zorgeloos uitzagen. Toen ze deze bezorgde man zagen, vroeg een van hen hem op een harde toon: ‘Wie ben jij?’ De reiziger antwoordde beleefd: ‘Ik ben een reiziger en wil hier blijven voor de nacht.’ Ze begonnen allemaal te lachen en zeiden op hem neerkijkend: ‘Hij is niet van ons.’ Toen de reiziger dit hoorde, voelde hij zich gelukkig en antwoordde: ‘Zeker, ik ben niet één van jullie.’ Toen de avond viel, bracht één van hen een droog stuk brood en legde het voor hem en voegde zich toen bij het feest van zijn vrienden die genoten van allerlei heerlijke gerechten. Ze waren druk aan het lachen en grappen maken met elkaar. Ze lachten als ze de reiziger het droge brood zagen eten en gooiden overgebleven meloenschillen naar hem. Deze mensen bleven hem de hele nacht beledigen tot de ochtend, maar die jongeman die geduldig en dankbaar was, verdroeg geduldig en gelukkig hun slechte behandeling zonder zelfs maar te reageren. (Kashf-oel Mahdjoeb)

De jongeman in bovengenoemde incident, die geduldig bleef tijdens al die beledigingen was een vrome heilige van hoge status bekend als sayyidoena Daata Gandj Bakhsh Ali Hajwayri رحمة الله عليه. Het is de gewoonte van de geliefde knechten van Allah ﷻ dat ze geduldig blijven bij elke aandoening en Allah ﷻ bedanken. Zoals Allah ﷻ Zijn knechten begunstigt door ontelbare zegeningen over hen te zenden, zo laat Hij ﷻ hen soms ook beproevingen van ontberingen ondergaan en als ze succes behalen (door geduld), schenkt Hij ﷻ hen, naast hoge rangen, talloze wereldse en hiernamaalse geschenken.

Zijn naam is Ali رحمة الله عليه en de naam van zijn vader is Usman. Zijn afkomst is via zes relaties verbonden met sayyidoena Imam Hasan Mujtaba رضي الله عنه, de oudste zoon van de vierde Kalief van de Islam, hazrat Ali رضي الله عنه, Zijn bijnaam (Koeniat) is 'Abul Hasan'.

Zijn beroemde titel is Gandj Bakhsh. Deze naam is gegeven door sayyidoena Moïenoedddin Chishti Adjmeri Sandjari, bekend als Sultan ul Hind Kwadja Ghareeb Nawaaz رحمة الله عليه, die enige tijd op zijn mazaar verbleef en nadat hij spirituele profijt had ontvangen van sayyidoena Daata Gandj Bakhsh رحمة الله عليه, reciteerde hij tijdens zijn afscheid het volgende couplet:

گَنْج بَخْش فَیضِ عالَم، مَظْہَرِ نُورِ خُدا

ناقِصاں را پِیرِ کامِل، کامِلاں را راہنما

Gandj Bakhsh (Schenker van Geestelijke Schatten) is een zegen voor de wereld; een manifestatie van Gods licht.

Een perfecte spirituele leraar voor beginners; een gids voor geperfectioneerden.

De titel die door sayyidoena Sultan ul Hind Khwajah Ghareeb Nawazرحمة الله عليه  is gegeven, echoot vandaag over het hele subcontinent. Veel mensen zijn zich niet bewust van zijn gezegende naam, maar herinneren hem alleen onder de titel 'Daata Gandj Bakhsh'.

Sayyidoena Daata Gandj Bakhsh رحمة الله عليه werd geboren in 400 AH in Ghazni (Afghanistan) in de wijk Djallaab. Na enige tijd verhuisde zijn familie naar de wijk Hajwayr. Vanwege deze plek wordt hij Hajwayri genoemd. In zijn schrijven noemt hij zichzelf echter af en toe ook Djallaabi.

Hij رحمة الله عليه verwierf kennis en wijsheid van vele hooggeplaatste Aimmah-e-Tareeqat en Shari'at en bracht het grootste deel van zijn leven op reis door om de rechtvaardige knechten van Allah ﷻ te ontmoeten, om zegeningen te ontvangen van hun goede invloed en om zijn nafs te overweldigen door ontberingen te doorstaan voor de tevredenheid van Allah ﷻ. Hij رحمة الله عليه reisde naar vele landen, waaronder Kirmaan, Seestan, Turkistan, Maawara-an-Nahr, Khuzestan, Tabristan, Azerbeidzjan, Perzië, Irak, Syrië, Palestina en Hijaz Muqaddas (Makkah en Madinah). Hij رحمة الله عليه voltooide zijn islamitische opleiding op jonge leeftijd.

Sayyidoena Daata Ali Hajwayri رحمة الله عليه reisde op verzoek van zijn leraar naar Lahore om daar de Islam te verspreiden. Hij toonde zulke kwaliteiten van kennis en filosofie dat de stad, die in de duisternis van ongeloof en polytheïsme verdronken was, door zijn inspanningen een fort van de Islam werd. Dankzij zijn goede manieren, goede karakter en beleefdheid hadden veel mensen een diepe liefde voor hem in hun harten ontwikkeld. Hij verbleef ongeveer 30 jaar in Lahore dat nu als Markaz-e-Awliya bekend staat. Gedurende deze periode hield hij zich dag en nacht bezig met het prediken van de Islam. Zijn perfecte karakter, uitstekende manier van conversatie voeren, stralende persoonlijkheid en uitspraken die de harten raken, haalden mensen uit polytheïsme en immoraliteit en brachten hen op het pad van leiding. Hij legde de eerste steen voor een moskee in de buurt van zijn woonplaats in Markaz-e-Awliya (Lahore). Tijdens de bouw van deze moskee werkte hij رحمة الله عليه zelf als arbeider en droeg met veel liefde en enthousiasme zijn steentje bij aan de bouw. Het was de eerste moskee in de stad Lahore die door een heilige werd gebouwd.

Sayyidoena Daata Ganj Bakhsh رحمة الله عليه diende zijn hele leven het geloof met grote liefde. Hij gaf de boodschap van vrede aan degenen die depressief waren en vervulde religieuze en wereldse behoeften van zijn discipelen en ware geliefden. Zelfs vandaag de dag vervult hij nog steeds de behoeften van zijn toegewijden vanuit zijn lichtgevende heiligdom. Hij neemt hun zorgen weg en zegent wie hij wil met zijn spirituele (fayzan) zegeningen.